Stojąc w obliczu globalnego kryzysu ekologicznego, poszukujemy źródeł energii niezanieczyszczających środowiska w którym żyjemy. Jako ich przykład można podać elektrownie wodne, farmy wiatrowe, a także popularne na świecie pozyskiwanie elektryczności ze słońca. Fotowoltaika rozwija się coraz prężniej – dostępne technologie pozwalają na generację prądu nie tylko na dużą skalę, ale także bezpośrednio w przydomowych mikro instalacjach. Wytwarzaną w nich energię można w dużej części skonsumować niejako „na miejscu”. Producenci komponentów do tego typu aplikacji dużą uwagę przywiązują do ich wysokiej niezawodności, co również przekłada się na efekt „EKO” – im dłużej dane elementy mogą pracować bezawaryjnie, tym później staną się odpadem.

Złącza fotowoltaiczne to dość newralgiczny element instalacji. Od ich niezawodnego działania zależy bezawaryjność całej instalacji. Oprócz samego stopnia ich doskonałości dochodzi tu także czynnik ludzki, gdyż instalator musi we właściwy sposób zamontować je na przewodzie. Dlatego też łatwość podłączania ma duże znaczenie. Instalatorzy poszukują rozwiązań nie wymagających zbyt wielu specjalnych narzędzi (jak np. zaciskarki), dających wykonać zadanie podstawowymi przyrządami, w możliwie jak najkrótszym czasie. Często wykonują swą pracę w niewygodnych warunkach (np. na pochyłych dachach) więc jak najmniejsza ilość operacji wymaganych do zainstalowania złącza cieszy się ich uznaniem. Oczekiwana także jest możliwość łączenia za pomocą tego samego złącza przewodów o dość szerokim zakresie przekrojów (np. od 2,5 do 6mmkw).
Ważny jest materiał z jakiego są wykonane elementy. Złącza takie są przez cały czas narażone na warunki zewnętrzne (deszcze, promieniowanie UV, duże wahania temperatur, zanieczyszczenia środowiska). Dlatego testy przeprowadzane przez producentów są dość rygorystyczne – w końcu muszą oni zagwarantować prawidłowe działanie przez okres minimum kilkudziesięciu lat.

W większych instalacjach fotowoltaicznych, łącząc dużą ilość paneli, podstawowe rozwiązania niekoniecznie muszą się sprawdzić w każdym punkcie. Dlatego ważne jest, aby mieć możliwość zastosowania złącz, które mogą pracować przy wyższym napięciu lub z większym obciążeniem prądowym. Pożądane przy tym jest, aby część stykowa była na tyle uniwersalna, aby nie było konieczności stosowania specjalnych adapterów/ przejściówek. Tyczy się to także wszelakiego rodzaju akcesoriów (jak na przykład bezpieczniki wpinane wprost do instalacji).

Na rynku jest kilku wiodących producentów złącz do fotowoltaiki. Niektórzy z nich, starając się dopasować do przyjętych standardów, oferują podobne rozwiązania praktycznie kompatybilne ze sobą. Niestety tylko praktycznie, gdyż żaden z nich nie zaleca łączenia swoich złącz z tymi, które pochodzą od innego producenta, a wręcz jasno informuje, że nie bierze odpowiedzialności gwarancyjnej w przypadku stwierdzenia takiego działania. I słusznie, gdyż z pozoru tak samo wykonane elementy, mimo, że na pierwszy rzut oka pozwalają się ze sobą spiąć, często różnią się bardzo istotnymi detalami. Różnice można znaleźć na przykład w konstrukcji styków prądowych. Aby złącze przewodziło właściwie prąd (zgodnie z założeniami projektanta), obie współpracujące części (męska i żeńska) muszą być wykonane we właściwy sposób, uwzględniający także margines bezpieczeństwa na „starzenie się” materiału. Producenci przeznaczają na badania ogromne sumy pieniędzy tak, aby zagwarantować bezawaryjne działanie raz połączonego systemu przez kilkadziesiąt lat. Istotne stają się tu wąskie tolerancje wymiarowe, właściwy materiał, odpowiedni kształt styków czy siły dociskowe między częścią żeńską a męską złącza. Jako przykład negatywnego wpływu sparowania złącz dwóch producentów – różne pokrycie galwaniczne części stykowych może prowadzić do powstania ogniwa elektrycznego na ich połączeniu, co w niekorzystnym przypadku powoduje zainicjowanie zjawiska korozji. Konstrukcja izolatora, który realizuje skuteczne ryglowanie obu części także jest istotna – czasem drobna różnica wywołać może rozszczelnienie takiej niedopasowanej pary narażając połączenie na warunki zewnętrzne, a w skrajnych przypadkach nawet do jej rozłączenia przy niewielkim naprężeniu przewodów.

Szczelne połączenia pozwalają także wyprowadzić część elementów montowanych zazwyczaj w szafkach instalacyjnych na zewnątrz. Popularne staje się to np. w przypadku bezpieczników topikowych. Ich charakter pracy zazwyczaj powoduje wytwarzanie się dodatkowego ciepła w ich otoczeniu. Może to mieć niepożądany wpływ na pozostałe urządzenia pracujące obok nich.

Dlatego warto rozważyć adaptery bezpiecznikowe montowane bezpośrednio w torze przewodów doprowadzających prąd z paneli do szafki rozdzielczej. Rozpraszanie ciepła zachodzi w tym przypadku na wolnym powietrzu, gdzie są dostatecznie wentylowane przez naturalny ruch powietrza. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie wytrzymałe, szczelne przyłącza zamontowane na końcach takich elementów. Ich wykonanie zgodnie z obowiązującymi normami gwarantuje także bezpieczeństwo eksploatacji – podczas ewentualnej zmiany przepalonego bezpiecznika instalator nie jest narażony na bezpośredni kontakt z elementami będącymi pod wysokim napięciem generowanym przez oświetlone panele słoneczne.

Warto więc dobrze zastanowić się nad wyborem odpowiedniego systemu połączeń przy tworzeniu instalacji fotowoltaicznych. Dzięki temu można zaoszczędzić czas montażu, mieć pewność bezpieczeństwa kompletnej aplikacji a także ułatwić sobie ewentualne jej serwisowanie w przyszłości. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zakładanych okresów jej ciągłej pracy, czyli około 25 lat.

Więcej informacji na www.phoenixcontact.pl/sunclix