Drodzy czytelnicy!
Przygotowaliśmy dla Was kolejny post, ale tym razem wkradł się chochlik primaaprilisowy i narobił błędów w tekście!
Postanowiliśmy więc sprawdzić Waszą wiedzę i oto jest:
KONKURS dla prawdziwego inżyniera!
Zasady są proste:
- Przeczytaj post poniżej: Współpraca ogranicznika typu II z wyłącznikiem różnicowo-prądowym
- Znajdź błędy (podpowiedź: jest ich 7)
- W komentarzu wpisz prawidłowy tekst
Pierwsza osoba która znajdzie wszystkie błędy wygrywa wyjazd na Targi Hannover Messe!
*Nagroda obejmuje koszt przelotu i pobytu w dniach 24-28 kwietnia 2017 na Targach Hannover Messe.
Konkurs trwa do godz. 23:59, 1 kwietnia 2017
Ogłoszenie wyników już 3 kwietnia 2017!
UWAGA! Wasze komentarze do czasu ogłoszenia wyników postaną ukryte.
Współpraca ogranicznika typu II z wyłącznikiem różnicowo-prądowym
Temat pozornie znany i nienastręczający wprawnemu elektrykowi zbyt wiele kłopotu, jednak czy na pewno? Czy każdy z nas wie jak prawidłowo je podłączyć tak, aby nie wywierały na siebie wzajemnie negatywnego wpływu? Dziś postaramy się wyjaśnić nieco mechanizm wzajemnego oddziaływania tych dwóch technicznych środków ochrony.
Specyfika wyłącznika RCD
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwybuchowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku z cewką Rogowskiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Ohma, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła Coriolisa SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PEN lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
- wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
- średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA < I Δn ≤ 500 mA,
- niskoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn > od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie tranzystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość admitancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.
ja widzę tylko 2 :/
W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła elektromotoryczna SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Specyfika wyłącznika RCD
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporażeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje się siła elektromotoryczna SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
• wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
• średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony PRZECIWPORAŻENIOWEJ, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku z cewką Rogowskiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem KIRCHOFFA, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła ELEKTROMOTORYCZNA SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PEN lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie WARYSTORA. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość REZYSTANCJI maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu PÓŁPRZEWODNIKOWEGO, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.
Współpraca ogranicznika typu II z wyłącznikiem różnicowo-prądowym
Temat pozornie znany i nienastręczający wprawnemu elektrykowi zbyt wiele kłopotu, jednak czy na pewno? Czy każdy z nas wie jak prawidłowo je podłączyć tak, aby nie wywierały na siebie wzajemnie negatywnego wpływu? Dziś postaramy się wyjaśnić nieco mechanizm wzajemnego oddziaływania tych dwóch technicznych środków ochrony.
Specyfika wyłącznika RCD
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporażeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchhoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego przekładnika nie indukuje siła elektromotoryczna SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowo-prądowe dzielą się na:
• wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
• średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony PRZECIWPORAŻENIOWEJ, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku FERRENTIEGO. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem KIRCHHOFFA, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła LORENTZA SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie WARYSTORA. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość IMPEDANCJI maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
1 siła nie corriolisa a lorentza, 2 przewód nie PEN a PE, 3 nie przeciwwybuchowy a przeciwporażeniowy, 4 prawo nie Ohma a Kirchhoffa, 5 przekładnik nie z cewką rogowskiego a przekładnik Ferrentiego 6 nie tranzystor a warystor, 7 nie admitancja a impedancja
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwpożarowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego
Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero.
W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje sie siła SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera.
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystor.
Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje.
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwpożarowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego
Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero.
W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje sie siła SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera.
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystor.
Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje.
Specyfika wyłącznika RCD
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporażeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego prądu upływnościowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje się siła elektromotoryczna SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
• wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
• średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.
przeciwwybuchowej – przeciwporażeniowej
cewka rogowskiego – przekaźnik ferrantiego
I prawo Ohma – I prawo Kirhoffa
wektorowa duma – algebraiczna suma
przewodem PEN – Przewodem PE
tranzystora – warystora
admitancji – impedancji
1. Wyłącznik RCd jest środkiem ochrony przeciwporażeniowej a nie przeciwwybuchowej.
2. Konstrukcja RCD jest oparta na przekładniku ferrantinego, nie cewce rogowskiego.
3. W cewce nie indukuje sie siła coroilisa a siła elektromotoryczna SEM.
4. Nie I prawo ohma a I prawo Kirchoffa.
5.. Upływ płynie w przewodzie PE a nie PEN – w ukladzie TN-C nie stosuje sie RCD.
6. SPD jest zbudowane z warystorów a nie tranzystorów.
7. Wartośc admitancji rośnie a nie maleje.
przeciwwybuchowy – przeciwporażeniowy
przekładniku z cewką Rogowskiego – z cewką Ferrantiego
przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego – w przypadku upływu prądu
siła Coriolisa SEM – SEM (siła elektromotoryczna)
prawo Ohma – prawo Kirhaffa
tranzystora – warystora
admitacji maleje – admitancji rośnie
Specyfika wyłącznika RCD
schemat rcdWyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporazeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego upływu pradu. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Ohma, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła Lorentza SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PEN lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie wartstora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość admitancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
przeciwporazeniowa. przekladnik ferantiego. prawo kirhoffa. sila sem. przewod pe. warystor. wartosc admitancji rosnie. element elektryczny.
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporażeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekaźniku z cewką Rogowskiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchoffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekłaźnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła elektromotoryczna SEM, tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływnościowy przewodem PE lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Wyłącznik różnicowo-prądowy, ze względu na swe właściwości, stosowany jest jako środek ochrony przeciwporażeniowej, przez samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego. Konstrukcja wyłącznika RCD opiera się w głównej mierze na przekładniku Ferrantiego. W czasie normalnej pracy, zgodnie z I prawem Kirchohffa, wektorowa suma prądów płynących przez przekładnik wynosi zero. W tym czasie w cewce uzwojenia wtórnego wyłącznika nie indukuje siła elektromotoryczna SEM , tym samym zwora utrzymuje styki główne w pozycji zamkniętej.
Jeżeli w chronionym układzie zacznie płynąć prąd upływowy przewodem PEN lub bezpośrednio do ziemi, wówczas wektorowa suma prądów przepływających przez przekładnik będzie różna od zera. Tym samym zostanie wyindukowana SEM co wywoła przepływ prądu przez cewkę przekaźnika otwierającego styki robocze wyłącznika.
Ze względu na wartość prądu znamionowego IΔn wyłączniki różnicowoprądowe dzielą się na:
wysokoczułe, których znamionowy prąd różnicowy = IΔn ≤ 30 mA,
średnioczułe, których znamionowy prąd różnicowy = 30 mA od 500 mA.
Jaka jest relacja między prądem upływowym wykrywanym przez wyłącznik różnicowo-prądowy, a pracą ogranicznika przepięć klasy II, a w szczególności jego usytuowanie w obwodzie?
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie musimy bliżej przyjrzeć się budowie podstawowego elementu roboczego, z którego zbudowany jest SPD klasy II, a mianowicie warystora. Jest to element, którego wartość rezystancji maleje gwałtownie wraz ze wzrostem napięcia. Przy przekroczeniu tzw. napięcia progowego prąd narasta logarytmicznie, a wartość rezystancji maleje. Czas, jaki potrzebny jest, aby warystor przeszedł z poziomu wysokiej rezystancji do wartości niskich jest niezwykle krótki i wynosi 20ns. Nanostruktura samego elementu elektronicznego, a w dużej mierze ziarnistość, sprawia, że warystor posiada swoją pojemność wyrażaną w pF, lecz uzależnioną od napięcia i wielkości elementu. Ponadto zjawiska starzeniowe i towarzysząca im upływność jaka charakteryzuje warystory wymusza montaż ograniczników przepięć w nie wyposażone przed wyłącznikami różnicowo-prądowymi w celu eliminacji samoczynnego ich pobudzania.
Możliwa jest rezygnacja ze stosowania środków SPD w układzie 4+0, które charakteryzują się znacznie większym prądem upływnościowym i zastępowanie ich układami 3+1. Jednak i w tym przypadku zalecany jest montaż przed wyłącznikami RCD.
Innym sposobem uniknięcia błędów montażowych jest zastosowanie hybrydowego ogranicznika przepięć ze zintegrowanym wyłącznikiem różnicowo-prądowym VAL-CP-RCD-3S/40/0.03 – 2882802.